در شب آن جادة سپيد و طويلي كه تا انتهاي وحشي جنگل مي رفت تصعيد شد و بر جدار ماه يك هاله سپيد نشست _ هر شاخه درخت تنومندي با حنجرة كبودش فرياد مي كشيد و عاجزانه ناخن نرمش را بر پيكر سياهي مي سائيد در من شبي بجا ماند و در شب فضاي شيشه اي اطرافم فرو شدم _ چون شاخه هاي نوميد كه باژگونه سر به حقارت مي سايند دو شعلة بزرگ كه در من بود خاموش شد و من با خنده هاي ميرا تا چهره اي عبوس و خشن رفتم تير...
مطلب کاملبر رودها كه تابع راهند دلبستگي نشايد درياي گرچه گه متلاطم اما هميشه ساكن درياي گرسنه اين اژدها كه سيري نپذيرد ما را هواي بندگيش نيست در سر ما دل به آبهاي هرز سپرديم هرچند در ابهت دريا شكي نيست تير 48 ...
مطلب کاملپاي اگر آبله گون است رخ اگر خورده سيلي من به رسوائی تن در ندهم
مطلب کاملبا رنگ آسمانه ” آبی ” گلهاي سرخ و زرد تفاهم را داديم “آب” ابر آمده ست و آسمانه ي اين شهر نيست ” آبي ” من از كدام شخص بپرسم رمز بقاي خاطره در چيست ؟ اسفند 48...
مطلب کاملمن كوه را شكستم و گفتم اما تو از شكستن يك تپه عاجزي در فتح كوه دست تو در كار است و فتح دستهاي تو خود مشكلي عظيم تر از كوه آبان 48
مطلب کاملدر تابش آفتاب تابنده تابستان هر بوسه ي سبز و سرد سرو بر زلف نسيم جان را به نيايشي نوازشكر برمي انگيزاند و آن زمزمه ي زلال لبهاي تو لب نوازتر از آب لب را به سراب مي كشاند در تابش آفتاب تابندة تابستان تير 50 ...
مطلب کامل