***

نه آفتاب در وقاحت خود شک کرد
نه کرمِ شب تاب
از قعر خاک برآمد
نه خنجری به زخم هزار ساله مان پوزخندی زد
نه شکوفۀ گل سرخی
از زیبایی نا بهنگامش
در هم پیچید
….

تسمه ها به گرده مان تنگ تر شدند
و زمان هم به کاهلی تمام

***

میان دو نقطه فرو شدیم
مثل مستطیلِ گنکِ تصویری
بر کهنه واریِ دیوارها

***

بجایِ سکوتِ دیوار
نقشِ مبهمِ ستاره ای دیگر را
بر سراسرِ خاطره بگذارید

***

خالیِ درد بسیار است
…

هنوز عدالتشان ادامه دارد
و از قاب پنجره
خنجرِۀ خونی خاکستری
بر چهار راه های زمان جاری است

5/12/91