واگویه هایی در سیاهی شب
– یک –
گاهی برای دوباره دیدنت
ماهی
دو ماهی
سه ماهی
چهار ماهی رنگی را
بر برکه ای به تماشا می نشینم
یا مرور می کنم
برکتاب حدیث ماهی گیر و دیو
نمی دانم کسی آن را خوانده است؟
درختی را دیدم امروز
که نوجوانی نقش قلبی را
بر ساق هاش…
با چاقو…
و ساقه ی درخت خشکیده بود
مگذار گلدانِ چینی ترک بردارد
يا ترک بخورد
تو شاید ندیده باشی
اما من هزار گلدان چینی را دیده ام
ترک خورده
شکسته شده
ریخته
زیر پای رهروانی که یکی شان هم خودم بوده ام
زندگیمان
گلدان چینی را می ماند
که توان ترک خوردن دارد
و دوستی مان هم
توان ترک برداشتن
– دو –
آینه کار خودش را می کند
مرا و ترا
نشان می دهد
برای اینکه من و تو
اثبات کنیم حضور آینه را
مجنون صدا می زند “ لیلی”
لیلی صدا می زند “ مجنون”
صدای لیلی در کوه می پیچید
صدای مجنون
در آب چشمه فرو مي شود
از هميشه تنگدل ترم
قول می دهم نباشم
می شوم اما
و دوباره دل تنگ می شوم
از قولی که داده ام و نتوانسته ام
تو اما قولی نمی دهی
قول ندادن تو و دلتنگی من
دو روی یک سکه است
که ديشب بر آسمان پرتابش کرده ام
تا امشب هنوز نیفتاده است
– سه –
با کودک درونم
که خلوت می کنم
به خلوت درونم که می روم
کودک می شوم
به باور درونم
چون رجوع می کنم
به این باور می رسم
که هنوز
هیچکس
حتی تو
باورم نکرده
تلاش می کنم
تا زنده باشم
که عشق بورزم
به دوست داشتن بنشينم
هر چه را تو آفريده ای
اینهمه سنگ را چرا
بر سر راهم قرار می دهی؟
– چهار –
چه انتظاری داری از باد؟
جز اینکه شعله فانوست را بمیراند…
چه انتظاری داري از سنگ؟
جز اینکه پیش پایت قرار گیرد و در غلطاندت…
چه انتظاری داری از عشق؟
جز اینکه در اوج خونسردی
خاکسترت کند…
چه انتظاری داری
از انتظار؟
آسمان از قندیل ستاره تهی شده
و هزاردستان
مثل همیشه
خاموش
است
– پنج –
در راه دیروز به فردا ( وام گرفته از شعری از مارگوت بیکل ترجمه احمد شاملو )
خدا هزار قلوه سنگ بر سر راهم قرار می دهد
برای اینکه مرا امتحان کند
من هم هزار لبخند
بر لب تو
برای اینکه امتحانت کنم
برای اینکه بدانم
سیاهی شب
تا کجا می تواند
ادامه داشته باشد
شهریور 85