عشق و خدا و رنج
گفتي تمام مي شود
گفتم تمام شد
گفتي عبور مي كند
گفتم عبور كرد
از ابرهاي به باران نشسته پرسيدم
در سكوت نشستند
رقصِ بر گهاي زرد پائيزي را هم
كنارِ پياده رو ديدم
و پله هايي كه ذوب مي شدند
و پله هاي برقي
هنوز كنارِ خيابان بودم كه
گفتم تمام مي شود
گفتي تمام شد
هميشه نصف و نيمه خنديديم
هميشه نصف و نيمه گريستيم
هميشه ذهنم آخر را از اول
نيمه اول را هم
از
آخر
***
آه
آهن
آهنگر
***
بجاي اينكه مزرعه را سبز
آهن پاره اي به دست گرفتيم
بر سر يکديگر
تا بر چمن سبز
خون سرخ جاري شود
و باز
بجاي سبز
سرخ
و باز مثل روز اول
نصف و نيمه خنديديم
***
هميشه اول
از آخر
شروع مي شود
اگر بتوانم
دستهاي كالم را
ميان گلدانِ پشتِ پنجره مي كارم
گلدانِ پشتِ پنجره ی فردا را اما
باد
با وزيدن كوچكي شكسته
آشفته ام
( نه از هميشه بيشتر )
بر گهاي اولين روزهاي آخرين ماه پائيزي هم اما
به نهايت زردي نشسته اند
***
گفتي تمام مي شود
گفته بودم
سه گانه ی عشق و خدا و رنج
هرگز تمام نمي شود
آذر 86