ترانه اي براي نگاهت
– براي پسرم ماني –
چشمت را گلداني كن
تا چون گلي بر آن بنشينم
***
بر نگاهت كه درياچه ايست
آرام
كاش قايقي بودم و بي اضطراب
مي رفتم
***
پرنده از قفس مي گريزد
نگاه تو از ثقل سكوت من
رنج را در چشمت يافتم
رنج را هميشه به همراه مي برم
چون چشمت
كه هميشگي ست
***
8
بر شعرم كه ترانه ايست
هر نگاه تو تحريريست
بيرون از ابديت
رنگ از نگاه تو مايه مي گيرد
بگذار برقصم
بر آسمان چشمانت
چون بادبادكي
مبار
مگذار آسمان به ابر بنشيند
***
كلام اسبي ست كه به گل مي نشيند
گاه كه دستش را نگيري
و به ديگر افق خيره باشي
بيرون از من
برگرد و نگاهت را در نگاهم حلقه كن
چون حلقه هاي زنجيري از طلاي زرد
تا بر گردنت بياويزم
هشدار جويبار نگاهت
زورق كلامم را به بيراهه نبرد
بخواه از من
كه نگاهت را
چون زلالي مهراب سركشم
آبان 67